Tadeusz Łopalewski – ur. 17 sierpnia 1900 w Ostrowach. Ukończył  studia na Wydziale Humanistycznym Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. Jako poeta zadebiutował w 1917 roku na łamach polskiej prasy w Petersburgu. W 1923 r. przebywał w Wilnie, podjął tam pracę w prasie, teatrze i radiu. W latach 1935-1937 zajmował się redakcją kwartalnika Środy Literackie. Był kierownikiem literackiego Teatru Miejskiego w Wilnie, a także kierownikiem programowym rozgłośni wileńskiej. Natomiast od 1945 do 1949 roku pracował w radiu w Łodzi i Warszawie. W 1933 roku uzyskał nagrodę im. Filomatów za przekład bylin rosyjskich. A a roku 1963 – nagrodę II stopnia Ministra Kultury i Sztuki za powieść Kaduk czyli wielka niemoc. Zmarł 29 marca 1979 roku ¹.

Wybrane dzieła:

1. Berło i desperacja
2. Brzemię pustego morza
3. Cud w Piotrawinie
4. Człowiek, który uratował mi życie
5. Fryderyk
6. Fryderyk. Narodziny Geniusza
7. Góra dawnych bogów i inne opowiadania
8. Kaduk czyli wielka niemoc
9. Kroniki polskie
10. Między Niemnem A Dźwiną. Ziemia Wileńska I Nowogródzka
11. Znajomi z widzenia
12. Na cztery ręce
13. Niebezpieczne igrzyska
14. O Magdalenie Samozwaniec
15. Ostatni z pierwszych
16. Przesławna peregrynacja Tomasza Wolskiego
17. Serca i broń
18. Śmieszni i nieszczęśliwi
19. Strachy na lachy
20. Tylko ludzie
21. Świat Marii Danuty